• ότι δεν υπάρχουν ασθένειες αλλά ασθενείς , και επομένως η θεραπευτική αγωγή θα πρέπει να αποσκοπεί στην ίαση του όλου οργανισμού και όχι μόνο της τοπικής νόσου
• Για παράδειγμα σε έναν ασθενή που υποφέρει από ημικρανίες, γαστρίτιδα και δυσκοιλιότητα η καθιερωμένη ιατρική θα δώσει σε όλους τους ασθενείς τρία διαφορετικά σχήματα φαρμάκων, ενώ η ομοιοπαθητική θα δώσει ένα μόνο φάρμακο, διαφορετικό όμως σε κάθε περίπτωση ασθενούς που θα καλύπτει μεν και τα τρία αυτά προβλήματα του ασθενούς συγχρόνως, αλλά θα βασίζεται στην ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία του κάθε ασθενούς, η οποία αποφασίζεται με μια ιδιαίτερη διαδικασία στην λήψη του ιστορικού
• ότι το φάρμακο που ενδείκνυται πρέπει να ταιριάζει όχι μόνο με την συμπτωματολογία της νόσου αλλά και με όλα τα γενικά συμπτώματα του ασθενούς, συμπεριλαμβανομένων των ψυχικών και νοητικών συμπτωμάτων
• ότι η αναγκαία ποσότητα φαρμάκου για να επιτευχθεί μια θεραπεία κάτω από αυτές τις αρχές είναι η ελάχιστη δυνατή , απειροελάχιστη
• ότι τα συμπτώματα της νόσου κάποιες φορές, κατά την αρχή της θεραπείας εμφανίζουν μια αύξηση της εντάσεώς τους (θεραπευτική επιδείνωση) για μικρό χρονικό διάστημα και στην συνέχεια απέρχονται με την αντίστροφη φορά της εμφάνισής τους
• σύμφωνα με την ομοιοπαθητική η αρρώστια σαν κατάσταση διαταραχής προκύπτει από την διατάραξη της ισορροπίας τόσο από εξωγενή όσο και από ενδογενή αίτια
• Η παρέκκλιση του οργανισμού από την κατάσταση αρμονίας διαπιστώνεται με την εκδήλωση συμπτωμάτων .Αντίθετα με την εσφαλμένη αντίληψη που θέλει την αρρώστια ταυτισμένη με τα συμπτώματα – νοητικά, ψυχικά ή σωματικά – η ομοιοπαθητική επιμένει πως τα συμπτώματα δεν είναι η αρρώστια. Μπορούν μονάχα να είναι το αποτέλεσμα μιας βαθύτερης διαταραχής. Μάλιστα όσο μεγαλύτερη είναι η διαταραχή, τόσο περισσότερα και εντονότερα είναι τα συμπτώματα
• Ο φόβος του ανθρώπου για την αρρώστια – ουσιαστικά ο φόβος του ανθρώπου για τον θάνατο, πανικοβάλει τον ορθό νου, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως η εναντίωση  προς τα συμπτώματα, θεραπεύει την αρρώστια
• Η απαλλαγή από τα συμπτώματα δεν εξουδετερώνει και την βαθύτερη  διαταραχή, η οποία θα προξενήσει νέα, ποικίλα και συχνά σοβαρότερα προβλήματα σε περίπτωση που τα αρχικά συμπτώματα κατασταλούν. Για παράδειγμα, σε ασθενή με παλαιότερη θεραπεία με κορτιζόνη για έκζεμα και ο οποίος στην συνέχεια παρουσίασε αλλεργική ρινίτιδα και κατέληξε σε άσθμα, ξεκινώντας θεραπεία ομοιοπαθητική για το άσθμα, πρώτα υποχωρεί αυτό και επανέρχεται η ρινίτιδα. Στην συνέχεια της θεραπείας υποχωρεί η ρινίτιδα και επανέρχεται το δερματικό εξάνθημα, μέχρι να θεραπευθεί και αυτό σε μεταγενέστερο χρόνο
• Με άλλα λόγια, η προσπάθεια καταστολής αποκλειστικά και μόνο των συμπτωμάτων όχι μόνο αποβαίνει άκαρπη, αλλά και τις περισσότερες φορές βαθαίνει το ρήγμα της προϋπάρχουσας διαταραχής με αποτέλεσμα την εμφάνιση νέας πιο ισχυρής παθολογίας
• Οι ομοιοπαθητικοί γιατροί θεωρούν ότι ενισχύοντας τα συμπτώματα ενισχύεται η άμυνα του οργανισμού, δηλαδή όταν ο ασθενής πάρει μια φαρμακευτική ουσία που είναι ικανή να παράγει σε ένα υγιές  άτομο συμπτώματα όμοια με εκείνα που έχει ο ασθενής, τότε ουσιαστικά  υποστηρίζεται  ο αμυντικός του μηχανισμός
• Ο κάθε οργανισμός επιλέγει διαφορετικό τρόπο για να αμυνθεί. Έτσι δεν υπάρχουν απλά ασθένειες, υπάρχουν κατά βάση ασθενείς
• Για αυτό το λόγο ο τρόπος εξέτασης του ασθενούς είναι η βαθιά προσέγγιση της ιδιοσυγκρασίας του, του τρόπου και της στάσης ζωής του, των ερεθισμάτων που δέχτηκε στο παρελθόν ή δέχεται στο παρόν από το περιβάλλον του, του κληρονομικού του ιστορικού και φυσικά της παρούσας νόσου, σωματικής ή και ψυχικής, για την οποία προσέρχεται
• Το φάρμακο που ενδείκνυται πρέπει να ταιριάζει με όλα τα επιμέρους συμπτώματα του ασθενούς, όχι μόνο από την  σωματική σφαίρα αλλά και από την συναισθηματική όπως και την διανοητική

πηγή : drantoniou.gr