Επίσης, πρέπει να αναφερθεί και ο ορισμός της Υγείας στα τρία επίπεδα του ανθρώπου, από τον κάτοχο του Εναλλακτικού Βραβείου Νόμπελ και πατέρα της σύγχρονης Ομοιοπαθητικής Γιώργο Βυθούλκα, που εκφράζει την ευρύτερη προσέγγιση στο θέμα, από τη σκοπιά της ομοιοπαθητικής ιατρικής, η οποία βλέπει “ολιστικά” τον άνθρωπο:

1. Υγεία στο σωματικό επίπεδο είναι η ελευθερία από τον πόνο. Το σώμα τότε έχει ένα γενικό αίσθημα ευεξίας (well being).
2. Υγεία στο συναισθηματικό επίπεδο είναι η ελευθερία από το πάθος. Στο συναισθηματικό πεδίο τότε υπάρχει μία δυναμική κατάσταση ηρεμίας και γαλήνης.
3. Υγεία στο νοητικό επίπεδο είναι η ελευθερία από τον εγωισμό.

Πρόκειται για μια διαφορετική φιλοσοφία προσέγγισης της υγείας, που βλέπει τον άνθρωπο ως ένα πολυεπίπεδο ον και όχι μόνο ως μια οντότητα με καρδιά, πνεύμονες κοκ.

Εξ ου και οι όροι “Ολισμός” (Holism) και “Ολιστικός” (Holistic), που προέρχονται από την ελληνική λέξη “Όλον”.

Εξ ορισμού, λοιπόν, η ολιστική ιατρική εξετάζει τα θέματα της υγείας του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα, όπως σωματικό, διανοητικό, συναισθηματικό, κοινωνικό, πνευματικό.

Με βάση τις αρχές της ολιστικής προσέγγισης:

• Ο άνθρωπος είναι μια πολυδιάστατη οντότητα που έχει σώμα, διανόηση, συναισθήματα και πνεύμα. Όλα αυτά τα επίπεδα αλληλοεπιδρούν και αλληλοεπηρεάζονται.
• Για να υπάρχει υγεία, δεν αρκεί η απουσία νόσου ή συμπτωμάτων.
• Βασικός σκοπός της θεραπείας είναι ή όλο και πιο συνειδητή και ενεργός συμμετοχή του ανθρώπου στην απόκτηση της υγείας του και στη διατήρησή της. Έτσι, ο άνθρωπος αναλαμβάνει όλο και περισσότερη ευθύνη για την υγεία του και για τον τρόπο ζωής του.
• Στην υπηρεσία της υγείας, καμία μέθοδος δεν αποκλείεται, αλλά οι δυνατότητες της κάθε μιας εξετάζονται προσεκτικά και αξιοποιούνται κατάλληλα. Έτσι, η ολιστική ιατρική μπορεί να χρησιμοποιεί όλες τις διαθέσιμες ιατρικές προσεγγίσεις, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περίπτωσης.

Ένας ιατρός, ο οποίος λειτουργεί με βάση τις αρχές της ολιστικής προσέγγισης δηλαδή ως ολιστικός ιατρός, δεν μπορεί να παραβλέψει τις δυνατότητες της σύγχρονης επιστημονικής και τεχνολογικής εξέλιξης στην ιατρική.

Συνεπώς, ο ολιστικός ιατρός, μεριμνά ώστε να έχει διαθέσιμα και να αξιοποιεί κατά το δυνατόν, όλα τα υπάρχοντα μέσαγια τα καλύτερα αποτελέσματα, όσον αφορά τη βελτίωση της συνολικής εικόνας της υγείας του κάθε ασθενούς.

Έτσι, κάποιοι ιατροί που υπηρετούν την «ολιστική προσέγγιση», ανάλογα με την εκπαίδευση που έχουν λάβει, εφαρμόζουν οι ίδιοι μία ή περισσότερες θεραπείες, άλλοτε αποκλειστικά, άλλοτε παράλληλα με την κύρια ειδικότητά τους.

Άλλοι, απλώς μεριμνούν ώστε να ενημερώνονται διαρκώς ως προς το τι μπορούν να προσφέρουν διαφορετικές προσεγγίσεις άλλων θεραπευτικών συστημάτων και, αν το κρίνουν, παραπέμπουν τον ασθενή σε γιατρούς των αντίστοιχων θεραπευτικών συστημάτων.

Επίσης οι ίδιοι συνεργάζονται μαζί τους, στην περίπτωση που εκτιμούν ότι θα προκύψει ωφέλεια από αυτό.

Είναι αλήθεια ότι η εξειδίκευση στην Ιατρική είναι πολύ χρήσιμη και απαραίτητη για την εξέλιξή της.

Ωστόσο, η όλο και περισσότερη εξειδίκευση του ιατρού, ενέχει τον κίνδυνο, αν δεν το προσέξει, να μείνει στο ειδικό, παραβλέποντας ή υποτιμώντας την αξία του «όλου»

Βλέπουμε πολλές περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο ιατρός περιορίζεται στο να αναλύει και να ερευνά όλο και περισσότερο το μέρος (εξειδίκευση, τμηματοποίηση, «reductionism») υποτιμώντας την ανάγκη για ισορροπία με την έρευνα πάνω στο «όλον».(σύνθεση, ενοποίηση, «holism»).

Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι οποίες είναι συχνές στην ιατρική κοινότητα, καταδεικνύουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να βλέπουμε μεν τα δέντρα, αλλά να χάνουμε το δάσος

Το αποτέλεσμα είναι ο ασθενής να «θεραπεύεται», αλλά να μην καθίσταται υγιής, σύμφωνα με τους ορισμούς για την υγεία που τέθηκαν ανωτέρω.

Αυτό συμβαίνει διότι οι παρεμβάσεις στόχευσαν αποκλειστικά στη θεραπεία των συμπτωμάτων, αγνοώντας τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν στην αρρώστια, αίτια που μπορεί να μη σχετίζονται αποκλειστικά με το σώμα του και που εξακολουθούν να τον ταλαιπωρούν.

Η ολιστική ιατρική συμπεριλαμβάνει τόσο τις σύγχρονες φαρμακευτικές, χειρουργικές και άλλες θεραπείες και τις συνδυάζει με εναλλακτικές

Η ολιστική ιατρική κάνει χρήση όλων των δυνατών μορφών θεραπείας, τόσο με φυσικά μέσα (διατροφή, βελονισμός, ομοιοπαθητική, γυμναστική, οστεοπαθητική, συμβουλευτική, διατροφή και άλλα.) όσο και με χρήση σκευασμάτων (συμπληρώματα διατροφής, βότανα, ομοιοπαθητικά φάρμακα).

Τέλος, όταν ο ολιστικός ιατρός κρίνει αναγκαίο, θα κάνει ακόμα και χρήση χημικών φαρμάκων, αν και κάτι τέτοιο συνήθως περιορίζεται σημαντικά με τις υπόλοιπες θεραπευτικές παρεμβάσεις.

Η Ομοιοπαθητική ιατρική είναι το ίδιο ως έννοια με την ολιστική ιατρική?

Παρότι η ολιστική ιατρική συχνά ταυτίζεται με την ομοιοπαθητική, ωστόσο, υπάρχει αισθητή διαφοροποίηση, καθώς η δεύτερη είναι απλά ένα μέρος της ολιστικής ιατρικής

Η ομοιοπαθητική, που αποτελεί ένα πολύ σημαντικό όπλο της ολιστικής ιατρικής, στοχεύει στην ενδυνάμωση του ίδιου του οργανισμού κινητοποιώντας τις αμυντικές του δυνάμεις και αποκαθιστώντας την διαταραγμένη του υγεία.

Όμως, πρέπει να τονίσουμε, ότι η Ομοιοπαθητική ως θεραπευτική μέθοδος, βασίζεται και λειτουργεί στις αρχές της Ολιστικής ιατρικής, «ως τέτοια»

Δηλαδή ο Ομοιοπαθητικός ιατρός, όταν προσεγγίζει τον ασθενή για να διαγνώσει ποια είναι η ομοιοπαθητική θεραπεία που πρέπει να του συστήσει, εφαρμόζει τις αρχές τις ολιστικής ιατρικής όπως αναφέρθηκαν παραπάνω.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι επειδή ο ομοιοπαθητικός ιατρός είναι εξοικειωμένος με τις αρχές της ολιστικής προσέγγισης, διαθέτει την υποδομή για να λειτουργήσει ως ολιστικός, όταν χρειαστεί να αξιοποιήσει και άλλα όπλα από διαφορετικά θεραπευτικά συστήματα.

Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι ουσίες που προέρχονται καθαρά από την φύση (φυσικής, ζωικής ή ορυκτής προέλευσης).

Η ομοιοπαθητική θεραπεία στοχεύει στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος και την κινητοποίηση αυτοθεραπευτικών μηχανισμών του οργανισμού.

Ο στόχος της Ομοιοπαθητικής Ιατρικής είναι η επίτευξη της ανοσορύθμισης (άνοσο-διέγερση και άνοσο-τροποποίηση) της άμυνας του ανθρώπινου οργανισμού. Για τον σκοπό αυτό χορηγεί υπερ-αραιωμένα φυσικά διαλύματα.

Δεν στοχεύει στην καταστολή των συμπτωμάτων μιας ασθένειας, αλλά στην πλήρη ίαση του ασθενούς.

Βασική αρχή της Ομοιοπαθητικής είναι η διερεύνηση του ανθρώπινου οργανισμού, ως ενιαίο σύνολο, και όχι μόνο σαν επί μέρους σύστημα που νοσεί – διερευνά δηλαδή το όλον

Ανάλογα με την ιδιαίτερη συμπτωματολογία του κάθε ασθενούς, η θεραπεία εξατομικεύεται και μάλιστα στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό.

Ο ομοιοπαθητικός ιατρός θα ζητήσει να λάβει από τον ασθενή, εκτός από ένα λεπτομερές ιστορικό των συμπτωμάτων του και ένα πλήρες ατομικό ιατρικό ιστορικό που αφορά όχι μόνο όλα τα συστήματα (πεπτικό, αναπνευστικό κοκ), αλλά και το σύνολο των συνηθειών του οργανισμού, για παράδειγμα δίψα, διατροφικές συνήθειες, ύπνος και άλλα.

Με όλα τα παραπάνω και μαζί με στοιχεία του συνολικού ψυχο-διανοητικού του προφίλ, θα διαμορφώσει την ιδιαίτερη «εικόνα» του κάθε ασθενούς, αναζητώντας το «μοναδικό εξατομικευμένο» κατάλληλο ομοιοπαθητικό φάρμακο

Συμπερασματικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι, ενώ οι έννοιες «ολιστική ιατρική» και «ομοιοπαθητική ιατρική» δεν ταυτίζονται μεν, θα πρέπει να τονιστεί ότι η ομοιοπαθητική ιατρική αποτελεί σημαντικό μέρος της ολιστικής, αφού, αφενός η ίδια η ομοιοπαθητική λειτουργεί με βάση τις αρχές τις ολιστικής ιατρικής, αφετέρου διότι η ομοιοπαθητική ιατρική αποτελεί ένα από τα πια σημαντικά όπλα στη φαρέτρα του ολιστικού ιατρού, είτε είναι ομοιοπαθητικός ιατρός, είτε όχι.

 

πηγή : blog.frezyderm.gr/